İnanmakta hâlâ zorlanıyorum.

İnsanlar durmadan basit aşk hayatlarını ve dertlerini gözüme sokuyorlar. Bıktım usandım artık tüm bu ŞUURSUZ VE HASTA RUHLU insanlardan.
Lan bi siktir olun yaa önce terk et sonra nappttıımmm ben tripleri. Sanki hiç telafi edilemezmiş gibi, bu kadar basit olmak zorunda mısınız? Sizin acizliğinizden kaynaklanan dertlerinizi sikim. Aşkın ne olduğunu bilmeden sızlanan insanlardan USANDIM!

Bu kadarmış

Bilemezsiniz, bilemezsiniz kimse bilemez! Nasıl yandığımı, nasıl acıdığını, nasıl nasıl parçalara ayrıldığımı... Dayanamıyorum artık!

Keşke "birazcık" olsaydı.

Ender doğru söylüyor, beni seviyor ama (başkasına aşık).

Amerikanın siyasi ve ekonomik durumu pek iç açıcı değil. Hadi bakalım hayırlısı.

Durum imkansız kaldıkça benim ayrılmam da imkansız!

"Tam olarak tanımlanamaz. 'Aşk' hissi bir yerlerden çıkar gelir. Başkaları karşı çıksa bile, kendin de kabul edemediğini bilsen bile.. Bir kez bu hissin farkına vardıktan sonra, durduramazsın."

Bir animedenmiş ama ismini bilmiyorum. Sakura adındaki bir karakter söylüyormuş bu repliği. Ben de aynısını diyecektim ama tam olarak aynısını. Animeler candır. 

Aşk mevzusunda ne kadar anlatsakta, yazsakta, çizsekte hepsi boş. Tüm bahaneler, mantıklı görünen sebepler, her şey ama her şey, en sessiz kalınan anda kulakları sağır eden çığlıklara dönüşüyor. Bu sebeple aşkın bir "çünkü"sü yok!

"Zaten çıplaksınız. Yüreğinizin sesini dinlememek için hiçbir neden yok. ...ölüm hayatın en güzel icatlarından birisi. Hayatın değişim ajanı. Zamanımız kısıtlı bu yüzden başkalarının hayatını yaşayarak onu harcamayın. Başkalarının düşüncelerinin sonuçlarıyla yaşama dogmasına takılıp kalmayın. Başka insanların fikirlerinin gürültüsünün kendi kalbinizin sesini duymanızı engellemesine izin vermeyin. Ve en önemlisi kalbinizin ve sezgilerinizin yolundan gidecek cesarete sahip olun. Kalbiniz ve sezgileriniz ne yapmak istediğinizi bilirler. Bunun dışındaki her şey ikinci planda. Aç kalın. Budala kalın!"

Söyleyin, anlatın, konuşun ve daha fazla konuşun...

Geeennnçççleeerrr aslında çok güzel haberim var!

Sadece kendim için yaşadığımı varsayarsam eğer, o kadar güzel şeyler ki bitmesin istiyorum. Ama biteceğinden yada bitirileceğinden adım gibi eminim. Biliyorsunuz işte nasıl imkansız olduğunu satır satır anlatmıştım. Bu durumu kabullenemediğimi, Ender'in beni bu sebeple sevmesini istemediğimi vs. vs. Ama işte geçtiğimiz günlerde yaptığım bir kodda verdiğim mesaj gibi sanırım gerçekten gerçek aşkı bastıramıyoruz.

Ender'le konuşuyoruz ve ona hâlâ aşığım, o da beni seviyormuş. Durum şimdilik böyle. :D

İnanılmaz derecede mutluyum ve durmadan sırıtıyorum. Bende bir aptallıktır gidiyor anlayacağınız. Ne kadar sürer kestiremiyorum. Sonra nasıl olur, nasıl bitirilir emin değilim. İçim şevkle dolup taşıyor sürekli. Daha iyi olması için elimden gelen her şeyi yapmak istiyorum. Bu belki sınavı geçince göreve başlayıp ilk fırsatta onu da alarak gözden uzak bi ülkede yaşamak olabilir. Bizimkilere çaktırmadan ve gönüllerini hoş ederek.

Yada onun başkalarıyla olmasına izin vererek...

"Şeytanı dinleyen bir nefis, kusurunu görmek istemez: görse de, yüz te'vil (yorumlamak, açıklamak) ile te'vil ettirir. (Lem'alar)"

Kusurun gerçek kaynağı nedir? Varsa kim, neden sağlıyor?

"Dünya Allah'ın muhabbet ettiği şeylerin sevgisiyle doludur. Kainat ağacının en kıymetli meyvesi olan insan küçük birer kainat taşır içinde sevgiyle."

Eee kusur nerde?

Söylenenlere bakarsak, şeytan tam olarak nerde?

İçimiz de mi? Sevgi dolu olan o yerde mi? Tanrı'nın yaptığı bir eylem olan sevmek bir kusur değildir. İnsanlar içlerinde olan o sonsuz sevgiyle şeytana bile aşık olabilirler. Çatışmalar ise çıkarlar ve yanlış anlamalardan doğar. İçinde kainat taşıdığını düşünen sonsuz bir ben algısıyla. Dolayısıyla yaratılanlar her hareketlerinde bilerek veya bilmeyerek Yaradanı taklit ederler. Her şey sonsuz bir biçimde iç içe geçmiş durumdadır.

Akıl var olmasaydı kusura kılıf aranmazdı. Bu nedenle ihtiyacımız olan tek şey sadece İNSANLIK.

- Vardır Allah'ın bi bildiği.
+ Ne bildiğini çok merak ediyorum.
- Aslında bende merak ediyorum.

Kabullenemediğini anladığın anda sorgu başlıyor.

Tehlike Sanırım Çok Yakınımda

İçim içime sığmıyor ve bir şeyler gelişiyor. İyi mi kötü mü kestiremiyorum. Dilediğim zaman duygularımı doğrudan ona iletiyorum ve rahatlıyorum. Hatta okumaya ve duymaya doyamadığım çok güzel karşılıklar da alıyorum. Ama ya sonra üzülürse?...