Selam millet,
Uzun bir metin yazmıştım aslında, olanları anlattığım ama yayınlamaya cesaret edemedim. 7 Aralık 2013 Ender'in doğum günü :) beraberdik. 6 Aralık cuma günü akşamı istisnasız her şey, böyle farklıydı, yumuşaktı, lezzetliydi, sıcaktı ve nedense huzur vericiydi... Onunla beraberken ağzım defalarca doldu ama bi türlü açamadım. Aslında amacım onu bütün gün mutlu etmekti ama aklımdakileri bir türlü anlatamayınca kendimi eğlenceye de veremedim. Olsun be, onun yanındayken hayat başka çalışıyor, tersine işliyor sanki. Yani şey, nasıl desem zaman kavramı durağanlaşıyor ilerlemeyi terk ediyo sanki. Ve öyle duruyor ki, her şey sakinleşiyo bütün sinirler, dertlerin, söylemek istediklerin... Bunların önemi kalmıyo ve sanki bu durgunluk anlamlanıyo ve sakin bi sonsuzluğa dönüşecekmiş gibi oluyo... Henüz çözemedim, o an düşünmekten ziyade yaşamayı tercih ediyosun. Çocuklar gibi. Sizce de öyle mi acaba?
Her neyse ona doyamıyorum. Bir insanın her zerresi özlenir mi? Her noktası ve her şeyi... Sadece yüzü ve bedeni de değil. Sesi, düşünceleri, tepkileri her şeyini özlüyorum. Kendimi başka şeylere veremediğimde ve şiddetle aklıma düştüğünde hasretinden boğulup ölecekmişim gibi geliyo. Bu kadarı fazla değil mi? Bi yerde bi hata var bu kadar sevmemeli insan. Sonra kendine zarar verebilir di mi? Ama ne yapayım dayanamıyorum ve ben sanırım onu hak etmiyorum. Yinede her ne olursa olsun şimdilik bırakmamaya kararlıyım. Nereye kadar gidebileceğimi merak ediyorum. Ah artık kendini yumuşak ve vücuda yerleştirilebilen bi şeyden yaptırsın ve onu şöyle içimin yani göğsümün en dibine yerleştireyim ya. Ancak öyle rahatlayabilirmişim gibi geliyo. Ya hiç rahatlayamazsam? Naparım lan :( Neyse, bakalım ne olcak...
Ha bi de sanırım o benden kurtulmak istiyo
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder