Bu sabah arkadaşlarla kahvaltıda, her şey normal ve her şey yolundayken birden gözlerimi dolu buldum. İçimden, 'burda olmaz, sakın ağlama, kızlar fark ederse kötü olur, bozma şimdi milletin moralini de' diyorum. Ama fazla tutamadım kendileri döküldüler, çaktırmadan sildim.
Daha sonra arkadaşlardan biri benim halimi fark edince; "fatma keşke grip olsan da eczaneden sana ilaç alıp gelseydim. Sen böyle olunca söyleyecek, teselli verecek bişey de bulamıyorum" dedi. Bende; "Sakın benim için üzülme herkes yaşaması gereken şeyleri yaşıyor daha fazlasını değil." derken bana teselli vermeye çalışan arkadaşımı, ağzımdan kendiliğinden dökülen sözlerle teselli ederken buldum. Birden çıktı o sözler ağzımdan "sonra görüşürüz" dedim o gitti ve ben düşünmeye başladım. Ne yaptım acaba ne? Ne yaptım bu kadar zor bir duruma düşmeyi hak edecek? Ender'in bana zaten hiç bir şey veremeyecekken hayatımdan kendisini çıkartacak ne yaptım yada en başta hayatıma girmesini sağlayacak ne yaptım? Böyle aciz bi aşkı hak edecek ne? Bulamıyorum. Ne kadar düşünsem de hiç bir şey bulamıyorum. Hep farkında olmadan bilmeden, hatalar mı yapıyorum, o kadar etrafıma insanlara dikkat ettiğimi düşünürken üstelik.
Tüm dünya karşıma geçmiş, hayat ne kadar güzel, bak biz sevgilimle ne kadar mutluyuz diyor ve hiç olmadığı kadar istisnasız herkes. Nasıl yorulduğumu anlatamam... Artık benim için de tek kurtuluş ölmek olur sadece. Gelmesini iple çekiyorum.