Kendime olan 'aslında bir türlüde var olamayan' özgüvenimi aldı
benden. İmkansıza düşmek...
Ne bedenimi ne
suratımı seviyorum. Sağ olsun başkaları benden çok seviyor. Kendimi güzel
alımlı bir kız olarak hiç görmedim. Dolayısıyla başarım farklı alanlarda oldu,
bilirsiniz işte çirkinlerin kariyer yapması gibi. Görünüşe takılmadığımdan
dolayısıyla farklı şeylere zaman ayırdım hep. Çalışmalarım, kitaplarım,
bilgisayarım, bir kaç etkinlik, kurslar böyle şeyler. Dolayısıyla sadece duş
almak bana fazlasıyla yeten bir bakım türü. Temiz olmak yeterli işte. Zaten
kendine böyle bakan biriyim, şimdi bazen sadece yok olmak, toprağa karışmak,
belki ona bile karışıp zarar vermeden havada sadece toz olmak istiyorum.
Kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmedim. Özgüven ne ki, ben sadece hayata kafa
tutmaya çalışan, arada eylemlerle baş kaldıran ama diğer taraftan sanki
kapitalizmin daha çok azması için onu istemeden besleyen saçma salak bir
insanım işte. Şimdi ise kendimi tanıyamıyorum kimseyi rahatsız etmek
istemiyorum ve Ender'i severken yok olmak istiyorum sadece.
O canı isterse ben
her şey oluyorum canı istemezse de hiç...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder