Bugün otobüste bir talihsizlik yaşadım. O kadar kötü oldum ki. Sonra her şey gözümün önüne gelince ağlamak istedim, olduğum yere çömelip ağlamak. Sonra Cemali aramak ve ağlamak. "Cemal yanıma gel lütfen sana ihtiyacım var" demek. Ama yapar mıyım? Asla. Bugüne kadar hiç kimseden ama hiç kimseden en ufak bir ilgi beklemedim. Kendi başıma ben her şeyin üstesinden gelir, her şeyi halledebilirdim. Güçlüydüm ben ya, güçlü, çok güçlü hem de, herkesi sevebilirdim, bütün insanları hiç ayırt etmeden. Herkese aşık olabilirdim ve doğada ki her şeye. Birilerinin beni sevmesine ise hiç ama gerçekten hiç ihtiyaç duymadım ve umursamadım. Nelerin beni mutlu edebileceğini çok iyi biliyordum çünkü. Bazen yaşlı bir teyzenin merdivenleri çıkmasına yardım etmek, bazen bir çocuğu sevmek, birine yardım etmek karşılık beklemeden, bir kuşu izlemek, bulutlara bakmak, kendi kazandığım parayla başkalarına bir şeyler almak. Sonra kitaplarım, bu mevzuda gösteriş meraklısı değilim ama onları çok seviyorum her sayfalarını. Neden bir kütüphaneye bağışlayayım ki? Çok merak eden yayın eviyle iletişime geçer olur biter. Neden onları bağışlamak zorundayım asla. Cimrilik mi bilmiyorum ama onlar beni ben yapıyor. İnsanlardan bir şey istemiyorum ki kağıt parçalarıyla mutlu olabiliyorum. Kimden ilgi bekliyorum ki ben, hiç kimseden beklemedim gerçekten. İlk ve tek bir insan oldu. Ender yanımda nefes alsın, bana ses versin, arada bir nasılsın desin hepsi bu. Hiç böyle şeyler yaşamadım. Biliyorum ki Cemal, Ali, Emre yada başka herhangi birini arasam koşarak gelirler. Ama sonuç, hiçbirini sevemiyorum. Bu yüzden onlardan ilgide bekleyemiyorum bu çok anlamsız çünkü. Sadece Ender lan sadece...

...You'd give your life, you'd sell your soul...

Queen - Too Much Love Will Kill You

Ender seni sevmiyor ama ben sende bile onu buluyorum. İnanılmaz gerçek ve her şeyi ile kendimi bulduğum pir parça yapmışsınız yıllar önce, kendiniz ve benim için. Sonsuz teşekkürler Freddie, anasını ağlattığın ve bana verdiğin bu şarkı için...

Love Of My Life, bunu saymıyorum bile...