Gamze'nin yeni doğan yeğenine kıyafet baktık. küçücük  şeyleri görünce o kadar sevimli geldiler ki aklım da yıldırım hızıyla beliren sözler "enderle çocuğumuz olursa bu kadar sevimli kıyafetler alırım" oldu. ana dedim tongaya fena basmışsın fatma. her zaman ki gibi ağır ağır çorbamı içerken açık olan televizyona baktım. acaba neye bakıyo şimdi? bunu o kadar merak ettim ki o nereye bakıyorsa bende aynı şeyleri görmek istedim. kıyafetlerimi katlarken, onun da kıyafetlerini tek tek ve jilet gibi katlamak istedim sebebini bilmiyorum ama nedense çoraplarını katlamak daha cazip geldi. kim kimin çorabını katlamak ister ki sanırım daha yakın olma isteğinden. ve daha o kadar çok şey var ki...
Hayatım giderek boka sarıyo.
ve giderek ölüme yaklaştığımı hissediyorum...