gökyüzü

Bu gidişle çift karakterli olucam kendimle konuşmaktan. neyse ki ziyaretçiler var.
Emre seni bir gün bulucam umarım mezarını bulmam. bakim 52 yaşındasın ölmeden konuşmak istiyorum. şu yurtdışı işini de bi halletsek artık.

çimlerin üzerinde yatmaya bayılıyorum. böceklerden falan pek korkmam. rahatlıkla uzanırım nereye baktığım önemli sadece yukarda çatılar ve teller görmek istemem. saf bi gökyüzü. keşke şu lisedeki pilot olma isteğimi gerçekleştirebilseydim. neyse paraşütle belki.
çimlere uzanınca sadece huzur ve mutluluk hissetmiyorum. doğama döndüğümü hissediyorum. sonra kafamda şunlar beliriyo.
kapitalizim mi? yerim onun sinemasını, parklarını, gösterilerini, avmlerini, konserlerini, topluca eğlence sektörünü, aslında hepsini. sırtımı dayadığım o çimlerle birlikte onlarda eziliyor. hiç biri o mutluluğu veremiyor ve bana parayla satamıyorlar bende satın almıyorum zaten. eğer sistemin bittiği bir nokta varsa o da hafif bir esinti, durmadan şekillenen bulutlar, açılıp kapanan gökyüzü, yıldızlar, ay veya güneşe denk gelindiği toprağa düşülen o an.